Το διαμαντένιο δαχτυλίδι.

Έγραφα πέρυσι - και υπάρχει αιτία που επαναλαμβάνω:

Ο Θεόδωρος, είχε πλεονέκτημα. Είχε σαφή εχθρό.

Τρίτη, 29 Σεπτεμβρίου 2009, (σχεδόν ένας χρόνος πέρασε)

"Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχωμε άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «Πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά, ως μία βροχή, έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και οι κληρικοί, και οι προεστοί, και οι καπεταναίοι, και οι πεπαιδευμένοι, και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό, και εκάμαμε την Επανάσταση".
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ

Γεννηθήκαμε άραγε σε λάθος εποχή;

σήμερα είναι 6 Αυγούστου 2010

Η εποχή μας συνεχίζεται όπως πέρυσι. Το επιβεβαιώνουν οι βδέλλες και τα τρωκτικά, το φωνάζουν τα αλισβερίσια συναγρίδας , και οι αλλαξοκωλιές το εκφράζουν οι "πτηνομαχίες",
και το παιχνιδίζει η γλώσσα...

Η εποχή μας συνεχίζεται με παλιά όμορφα τραγούδια
...Αχ, ο Όλιβερ Τουίστ χαμογελάει και ο Χίτλερ του χαϊδεύει τα μαλλιά
διαμαντένιο δαχτυλίδι του φοράει και πετούν αγκαλιασμένοι μακριά...

Είναι η εποχή της Τζούλιας, η τρισδιάστατη εποχή ενός νέου πολιτισμού , μας λένε πως πρέπει να τον χαρούμε, αναπνέοντας με ευγνωμοσύνη το αέριο του πολιτικού νέφους που μας προσφέρουν, μέχρι το βάθος του πνεύμονα. Καταπίνοντας το πολιτικό μπουρδελο-ματζούνι τους, χωρίς να κάνουμε εμετό και χωρίς να το φτύσουμε από το έντερο.

Η εποχή μας, πραγματικά συνεχίζεται όπως πέρυσι. Θα αφήσουμε να συνεχιστεί έτσι και του χρόνου; Ή μήπως είναι η ώρα να κάνουμε τον εμετό μας, να φτύσουμε με όσο σάλιο διαθέτουμε και να πάρουμε βαθιές αναπνοές;

Όλα είναι μακρινά κι ευτυχισμένα
και το χιόνι πέφτει από ψηλά
τα ζευγάρια στροβιλίζονται πιο πέρα
κι η κοπέλα μου αστράφτει από χαρά.
Έπρεπε να μιλάει και για το αντεράκι μας ο νιόνιος κάπου εδώ...

Εδώ η Τζούλια ανεβασμένη ψηλά, αποτελεί αξιοθέατο της πόλης μας.

(Και τραγουδάκι)