ΧΡΟΝΗΣ ΜΙΣΣΙΟΣ Ενας “ιδιόρρυθμος” αριστερός διανοούμενος

“Υπάρχουν δυο ειδών επαναστάτες. Αυτοί που πιστεύουν σε έναν άλλο πολιτισμό και θέλουν να ανατρέψουν το σύστημα και αυτοί που είναι εκτός του συστήματος και των απολαβών του και θέλουν απλώς να το καταλάβουν για να μετάσχουν κι αυτοί στο παιχνίδι. Φοβούμαι πως η Αριστερά σήμερα κατάντησε να είναι το δεύτερο είδος”.
Μέσα σε δυο προτάσεις του ο Μίσιος δίχνει το κατάντημα της “επίσιμης Αριστεράς”. Μιας συμβιβασμένης “αριστεράς” που έχει σπείρει απογοητεύσεις σε αγωνιστές, έχει προδώσει όνειρα και θυσίες έχει στείλει στην ιδιότευση εκατοντάδες δοκιμασμένους στο καμίνι του ταξικού αγώνα επαναστάτες.
Ο Χρόνης Μίσσιος γεννήθηκε στη Καβάλα το 1930, από γονείς καπνεργάτες, και έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια στα Ποταμούδια, μια γειτονιά γεμάτη πρόσφυγες, καπνεργάτες από τη Θάσο και παράνομους κομμουνιστές κυνηγημένους από τη δικτατορία του Μεταξά. Αυτή τη περίοδο, η οικογένεια του καταφεύγει στη Θεσσαλονίκη, και ο Χ.Μ δουλεύει μικροπωλητής, με κασελάκι στο λιμάνι. Το σχολείο το σταμάτησε στη δευτέρα δημοτικού. Στη κατοχή, ο Ερυθρός Σταυρός στέλνει αποστολές παιδιών σε αγροτικές περιοχές για να τα σώσει από τη πείνα.
Ο Χ.Μ βρίσκεται τσομπανόπουλο στα Γιαννιτσά, απ’ όπου, με το κοπάδι του, περνάει στους αντάρτες που τον χρησιμοποιούν ως σύνδεσμο. Με την απελευθέρωση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, κι από κει και πέρα η ζωή του ακολουθεί τη περιπέτεια της αριστεράς στην Ελλάδα. Οργανώνεται στο Δημοκρατικό στρατό πόλεων, και το 1947, συλλαμβάνεται, βασανίζεται άγρια, και καταδικάζεται σε θάνατο.
Έζησε εννιά μήνες περιμένοντας κάθε πρωί να τον εκτελέσουν, και γλίτωσε το γεγονός χάρη σ’ ένα τυχαίο γεγονός.
Το 1953 αποφυλακίζεται, παρουσιάζεται στο στρατό και στέλνεται στο Μακρονήσι, κι αργότερα στον ’ι-Στράτη, οπού μένει ώς το 1962 που διαλύθηκε το στρατόπεδο, με μικρά διαλείμματα ελεύθερου βίου. Από το 1962 που βγαίνει, δουλεύει ως στέλεχος της Ε.Δ.Α. Η δικτατορία του ’67 τον βρίσκει μέλος της πενταμελούς γραμματείας της Δ.Ν. Λαμπράκη, υπεύθυνο για την οργανωτική δουλειά. Περνάει στη παρανομία από τη πρώτη στιγμή, και μαζί με άλλα στελέχη της Δ.Ν. Λαμπράκη ιδρύουν το Π.Α.Μ.
Το Νοέμβριο του 1967 συλλαμβάνεται και καταδικάζεται από το στρατοδικείο σε δεκαοχτώ χρόνια φυλακή. Και πάλι Αβέρωφ, Κέρκυρα, Κορυδαλλός, ως την αμνηστεία του Παπαδόπουλου, τον Αύγουστο του 1973. Από τότε ζεί ελεύθερος στην Αθήνα.

Τα βιβλία που έχει εκδόσει είναι:
Τα κεραμίδια στάζουν
Χαμογέλα, ρε… τι σου ζητάνε;
Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς
Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι
Ντομάτα με γεύση Μπανάνας

το κεράνι