ο επαίτης

Είναι φορές που ντρέπομαι.. Είναι φορές που κάποιοι άνθρωποι που μπορεί να μην τους ξέρω καν με κάνουν να νοιώθω τόσο μικρή μπροστά τους, τόσο ασήμαντη..

Έτσι και σήμερα το απόγευμα μια γιαγιάκα,.. με μια της κίνηση "έβγαλε" τόσο μεγαλείο.. τόση ανθρωπιά..

Έξω από γνωστό σουπερ μάρκετ στη γειτονιά μου βρισκόταν ένας σαραντάρης επαίτης, εγώ φύσει καχύποπτη τον παρατηρούσα για λίγα δευτερόλεπτα προσπαθώντας να βρω την πονηριά στο βλέμμα του, να διαβάσω το "χα! σας την έφερα κορόιδα" πίσω από το ψιθυριστό "σας παρακαλώ" που έβγαινε από τα χείλη του. Τον κοιτούσα κι έψαχνα να βρω αυτό το κάτι που θα μου πιστοποιούσε ότι είναι απλά τεμπέλης.. Στην φωνή του "καλού" που μου έλεγε να του δώσω κάτι.. απαντούσε η φωνή του "κακού" λέγοντας μου: δε σου περισσεύουν να πάει να δουλέψει... Ξεχνώντας ότι ίσως ο άνθρωπος να θέλει αλλά να μη μπορεί να βρει δουλειά.., παρακάμπτωντας το γεγονός ότι 10 λεπτά πριν είχα ξοδέψει τουλάχιστον 5 ευρώ σε άχρηστα πράγματα! Σβήνοντας από το μυαλό μου..κάθε τρυφερό συναίσθημα προς όποιον συνάνθρωπο και κρατώντας ψηλά τη σημαία του εγωισμού μου.. τον προσπέρασα και σχεδον καμάρωσα που αντιστάθηκα στον πειρασμό του απατεώνα επαίτη... και τότε..

Τότε τον πλησιάζει μια γιαγιάκα που έβγαινε από το σούπερ μάρκετ κρατώντας ένα μπουκάλι λάδι κι ένα πακέτο παξιμάδια.. Πήγε δίπλα του, άνοιξε το μαύρο της πορτοφολάκι με τα ζαρωμένα χεράκια της κι έβγαλε το κάτι τις της και το έδωσε στο νεαρό.. εκείνος πήγε να της πει ευχαριστώ και η γιαγιάκα,του χαιδεψε τα μαλλιά τόσο στοργικά, μά τόσο στοργικά σα να ήταν γιος της..και ταυτοχρονα του έλεγε: "σώπα, σώπα.."

Εγώ έσκυψα το κεφάλι ντροπιασμένη.. για να κρυφτώ .. από ποιον; από τον εαυτό μου; Δε γίνεται αυτό.. Κοίταξα πάλι τη γιαγιάκα.. και το νεαρό, πλησίασα κι έδωσα κι εγώ ό,τι μπορούσα μου είπε ευχαριστώ.. ψιθύρισα συγγνώμη..

Πήγα στο σπίτι μου κάθισα στον καναπέ κι αναρρωτήθηκα.. "που στο διάλο πήγε η ανθρωπιά μου;"
podilatris