Δεν θέλω να με σώσει κανείς τους.

Καθαρά και προκαταβολικά το blog αυτό τάσσεται σκληρά ΑΠΕΝΑΝΤΙ σε οποιαδήποτε ιδέα από αυτές περί Κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας ή Κυβέρνησης συνεργασίας δυο (ή τριών) κομάτων κλπ και εναντίον σε κάθε παραλλαγή τέτοιου σεναρίου. 

Οι εκδοχές αυτές, που σημαίνουν σύγκλιση στην κορυφή, χωρίς κοινωνική συμφωνία και λαϊκή αποδοχή, γρήγορα, αξιοποιώντας τον μανδύα της συναίνεσης, θα επιδεινώσουν όλα τα κακά που συμβαίνουν, θα εντείνουν τη λειτουργία αυταρχικών μηχανισμών, ενώ στην πραγματικότητα ο έλεγχος της εξουσίας θα ανήκει σε ακόμη στενότερο πυρήνα της ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας συμφερόντων.  

Και μη μας μπαλαμουτιάζουν ότι αυτά μπορεί να γίνουν (δήθεν) για την πατρίδα, αφού ούτε οι ξένοι τραπεζίτες (δεν) είναι φιλέλληνες (και γενικότερα δεν έχουν φίλους), αλλά και η ντόπια ολιγαρχία δεν έχει πατρίδα. 

Το πρόβλημα δεν είναι ποιός θα κυβερνάει αλλά που θα πάμε. Οικουμενικές, δικομματικές, εθνοσωτήριες κυβερνήσεις και όλα αυτά, θέλουν να σώσουν το σύστημα, θέλουν να σώσουν τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, θέλουν να διασφαλίσουν ότι θα έχουν οι δανειστές μας συνομιλητές και καλούς συνεργάτες. Δεν θέλουν να σώσουν την πατρίδα.

Το ΠΑΣΟΚ, μόνο του αποφάσισε να χαράξει αυτό το δρόμο, μόνο του πρέπει να συνεχίσει. Μια χαρά τα πάει. Ο Παπανδρέου είναι ο μοναδικός γνήσιος αριστερός. Έχει καταφέρει να κάνει την αποκαλούμενη αριστερά 30% σε δυο χρόνια. Άλλον ένα χρόνο αν τον αφήσουμε μπορεί να την κάνει και 40%.