Τι να γίνω όταν μεγαλώσω;

Προς Κ. Μητσοτάκη και λοιπούς Αριστο-κράτες
Το δικό μου το παιδί μεγαλώνοντας στο Κερατσίνι διάλεξε να γίνει ψυχολόγος!
Δεν πήγε προνήπιο γιατί οι Κυβερνήσεις σας φρόντισαν να μην υπάρχει νηπιαγωγός .
Στο Δημοτικό Σχολείο προσευχόμασταν κάθε χρονιά να έχουμε δάσκαλο απ την αρχή της χρονιάς κι όχι να έρθει αναπληρωτής το Νοέμβρη
Το ολοήμερο πάντα άλλωστε ξεκινούσε να λειτουργεί κοντά στα Χριστούγεννα (ήταν ο μποναμάς του Αϊ Βασίλη)
Τα βιβλία πάντα έφταναν κι αυτά πολύ μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς
Οι υπολογιστές που θα έπρεπε να γίνει το μάθημα της πληροφορικής ήταν μουσειακά κομμάτια. 
Στη Τετάρτη Δημοτικού δεν πήρε βιβλία- εκείνη τη χρονιά πήρε φωτοτυπίες !!!
Οι χειμώνες ήταν δύσκολοι γιατί το πετρέλαιο -αν δεν ήταν ανύπαρκτο- ήταν ελάχιστο .
Στα χρόνια του Γυμνασίου και του Λυκείου επίσης συνεχίστηκε αυτή η κατάσταση .
Στην πολιτική σας οι δικές μας συνοικίες προορίζονται για να παράγουν μόνο εργάτες , που καθόλου κακό δεν είναι αυτό όταν αποτελεί επιλογή των ίδιων των ανθρώπων κι όχι των δυναστειών σας.
Ακόμα όμως κι αν κάποιος επιλέγει στη ζωή του να είναι ένας τίμιος εργάτης, κανείς δεν μπορεί να του στερεί το δικαίωμα να είναι κι ένας μορφωμένος άνθρωπος .
Τα δικά μας παιδιά παρ ότι δεν έχουν τις ευκολίες της χλιδής των κολλεγίων που στέλνετε τα δικά σας, καταφέρνουν να πετυχαίνουν τα όνειρά τους, όπως η κόρη μου.
Με απίστευτες ώρες διάβασμα κολλημένα στην καρέκλα του γραφείου τους, με υπερπροσπάθεια των φιλότιμων δασκάλων και καθηγητών τους, με το υστέρημα μας για να καλύπτουμε την σκόπιμη ανεπάρκεια σε υλικοτεχνική -και όχι μόνο -υποδομή του Δημόσιου σχολείου ,που μέχρι πριν λίγα χρόνια αφορούσε και τα πιο βασικά για την υποτυπώδη λειτουργία του.
Τα δικά μας παιδιά δεν αντιγράφουν από το διπλανό τους με το θράσος που δίνετε εσείς στα δικά σας να το πράττουν, επειδή γνωρίζουν πως αν πιαστούν δε θα τιμωρηθούν, παραδειγματικά, τα ίδια για την πράξη τους, αλλά η δασκάλα που προσπαθεί να τα κάνει ανθρώπους και να ξεφύγουν από το δικό σας απάνθρωπο πρότυπο.
Τα δικά μας παιδιά δε μεγαλώνουν με τη φράση «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε?» αλλά με το όνειρο να γίνουν καλοί και χρήσιμοι άνθρωποι στην κοινωνία κι όχι υπηρέτες της τάξης σας.
Τα δικά μας παιδιά δεν είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού , ούτε γρανάζια της καλογυαλισμένης μηχανής σας.
Είναι μαχητές της ζωής που μεγαλώνουν ακόμα παίζοντας σε γειτονιές που μυρίζουν γιασεμί , γρατζουνάνε τα γόνατά τους πέφτοντας -παίζοντας στη γειτονιά, μοιράζονται το κολατσιό τους στα διαλλείματα με τα άλλα παιδιά και τα όνειρά τους.
Κι αυτά τα όνειρα θα πάρουν εκδίκηση μια μέρα κι ο κόσμος αυτός θ αλλάξει όπως δε θέλετε.
Υ.Γ. Η κόρη μου είναι φοιτήτρια ψυχολογίας αν δε σας πειράζει…Όταν με το καλό πάρει πτυχίο κι άδεια άσκησης επαγγέλματος, θα σας περιμένει με χαρά να σας βοηθήσει ν΄ αλαφρώσει η ψυχή σας από το μίσος που σας τυραννά με εφιάλτες στα πουπουλένια στρώματα που κοιμάστε τις νύχτες!
Στις γειτονιές μας μαθαίνουν άλλωστε οι άνθρωποι τη λέξη αλληλεγγύη και παρ όλη την αλλαζονεία με την οποία έχετε αναθραφεί και πορεύεστε εμείς ακόμη κι εσάς θα βοηθήσουμε να γίνετε κατ αρχήν άνθρωποι!

Λίτσα Ρέπα