Η φωτογραφία των Χριστουγέννων μας.

Με τα κορίτσια να ψωνίζουν στα μαγαζιά.

Με τους νονούς να σκάνε πάλι χαρτζηλίκι.

Με τους εργαζόμενους να παίρνουν στην ώρα του το δώρο.

Θα το γράψω όπως συμβαίνει και ας παρεξηγηθώ:
Αυτές τις μέρες, όλοι ρωτούν τον άλλον "αν είναι καλά".
Η ερώτηση αυτή, ήθελε άλλοτε να επιβεβαιώσει ότι ο άλλος "είναι καλά".

Όμως, διαφέρει ο χαρακτήρας της ερώτησης με τις άλλες φορές.

Έχω την εντύπωση, ότι αυτές τις μέρες απλώς, προσπαθεί ο ένας να επιβεβαιώσει ότι και ο άλλος είναι σκατά.

-Για να πάρει κουράγιο;
-Για να μοιραστεί σε πολλούς του κάθε προσώπου το Χριστουγεννιάτικο σαλτάρισμα;
-Για να νιώσουν καλύτερα όσοι αισθάνονται ότι δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τα παιδιά τους;
-Είναι μιά μορφή τσιμπίματος; τσιμπάμε ας πούμε τον διπλανό μας, για να φωνάξει αυτός και να καταλάβουμε ότι είμαστε ξύπνιοι εμείς. Και δεν ονειρευόμαστε -άρα- αυτά τα Χριστούγεννα.
Τα ζούμε αληθινά. Τα ζούμε αληθινα, αυτά τα αξέχαστα Χριστούγεννα.

Μάλλον, μετά από πολλά χρόνια, όταν θα τα διηγούνται οι σημερινοί νέοι στα παιδιά τους, θα εισπράττουν την απάντηση: "Kαι τι μας νιάζει εμάς τώρα ρε μάνα πως πέρασες εσύ τα Χριστούγεννα του 2008".
Καλά να πάθουμε λοιπόν όσοι απαντήσαμε στους παππούδες και στις γιαγιάδες μας τα ίδια, όταν τολμούσαν να μας περιγράψουν ιστορίες της... κατοχής.

Χρόνια πολλά φίλοι...

(φωτό Χριστουγέννων από το neagenia )