Κοινό μυστικό. Περνάς την πόρτα και τα ανθρώπινα δικαιώματα μένουν απέξω.

πηγή: Βραχονησίδα.gr

(αναδημοσίευση)

Σάλος στούς κόλπους της Αστυνομικής Διεύθυνσης Κέρκυρας απο τις φωτό στα κρατητήρια

Μαύρη Μέρα ξημέρωσε χθες στους κόλπους της Αστυνομικής Διεύθυνσης Κερκύρας, μετά το σάλο που ξέσπασε στην τοπική κοινωνία αλλά και στο διαδίκτυο για τις εικόνες ντροπής που αντικρίσαμε στα κρατητήρια της Υποδ/νσης Ασφαλείας Κερκύρας. Προβληματισμένη και άλαλη επίσης φαίνετε και η τοπική ηγεσία της Αστυνομικής Διεύθυνσης Κερκύρας αφού ουδείς δεν έχει αποφασίσει ακόμα να δώσει κάποιες εξηγήσεις μετά την τεράστια διάσταση που έχει πάρει το θέμα. Μορφή χιονοστιβάδας έχουν πάρει οι καταγγελίες και τα σχόλια των bloggers στο διαδίκτυο με αποτέλεσμα να έχει αναρτηθεί παντού ως πρώτο θέμα , αφού το ένα μετά το άλλο όλα τα blogs αναδημοσιεύουν σαν βροχή την είδηση και τις εικόνες της ντροπής πίσω από τα κάγκελα της Υποδ/νσης Ασφαλείας Κερκύρας.
Φαίνεται δυστυχώς η κατάσταση των εν λόγω κρατητηρίων να ήταν κοινό μυστικό μεταξύ των συναδέλφων αστυνομικών που υπηρετούν εκεί αλλά και επτασφράγιστο μυστικό αφού ουδείς ....................................

... σύμφωνα με τη συνθήκη ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά και την Ελληνική νομοθεσία «η διοίκηση του καταστήματος έχει την υποχρέωση να εξασφαλίζει πλήρως την υγιεινή και καθαριότητα των κρατουμένων, καθώς και την καθαριότητα των κοινοχρήστων χώρων και να παρέχει για τον σκοπό αυτό όλα τα αναγκαία είδη…».
Εκτός από τις άκρως επικίνδυνες για την υγεία των όποιον κρατουμένων εκεί στα κρατητήρια της Υποδ/νσης Ασφαλείας Κερκύρας τίθεται επίσης ένα άλλο σοβαρό ζήτημα εκείνο της ασφάλεια και την σωματική ακεραιότητας των κρατουμένων αφού μέσα στα κρατητήρια υπήρχε παραπεταμένος ένας γυάλινος φορητός καθρέπτης, γυάλινο μπουκάλι μπύρας και μεταλλικό στειλιάρι σκούπας που εύκολα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως όπλο από κάποιον επικίνδυνο συγκρατούμενο .

Διαβάστε παρακάτω… »

Προσευχή

Έχω καιρό να γράψω και βαριόμουνα. Με έχει πιάσει λίγο το κρύο, είναι και όλα τα θέματα δυσάρεστα, ψυχοπλακωτικά, με το φαλημέντο της εποχής, με την μιζέρια της εξουσίας και των ανθρώπων της, με τους τενεκέδες και τους μασκαράδες της πολιτικής, της οικονομίας και με τους απατεώνες της ενημέρωσης.
Αλλά, με τσίγκλισε ο http://korydallos.blogspot.com/

με αυτό το θέμα του με εκείνο το σχολικό λεωφορείο. Όχι δηλαδή ότι μας είπε τίποτα που δεν το ξέραμε. Και δεν είναι (όπως θα αποδειχθεί σύντομα) η μόνη επικίνδυνη και απαράδεκτη παράλειψη. Αλλά, αφορά παιδιά. Και κάτι παθαίνει το mirmigi όταν αφορά παιδιά. Επειδή ξέρουμε πιά, ότι ούτε θα απαντήσει κανείς ούτε και θα λάβει μέτρα. Ας κάνουμε εμείς μια προσευχή για τα παιδιά. Και ας κάνουν και οι "υπεύθυνοι", το σταυρό τους, γιατί, μπορεί να μην απαντούν σε τίποτα, αλλά αυτό ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΠΑΛΛΑΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥΣ.


Σσσσσστ.... μη μιλήσει κανείς. Γιατί λίγα, πολύ λίγα σας τα ψέλνουμε.
Παλιοτενεκέδες.

Ανθρωπάκια και μυρμήγκια.

Μερικές φορές, συναντώ ανθρώπους, που έχω καιρό να τους δω, αλλά έχουν υποστεί μεταβολές.

Σοβαρές μεταβολές.

• Έχουν ξεχάσει ότι μαζί περνούσαμε απέναντι τα ρέματα για να πάμε σχολείο.



• Έχουν αφαιρέσει ότι στο υπόγειο μπιλιαρδάδικο και στο μπόουλινγκ στον Προφήτη Ηλία περνούσαν τις κοπάνες τους με τράκα τον καφέ και άδειο το στομάχι.



• Έχουν ξεχάσει ότι πήγαιναν "σχολικές εκδρομές στο παλιό γηροκομείο".



• Έχουν ξεχάσει ότι μοιράζονταν τσιγαράκι και κρουασάν στις βρωμερές τουαλέτες με την τρύπα, και βαστούσαν τσίλιες εναλλάξ, μέχρι να τελειώσει το διάλειμμα.



• Έχουν παραλείψει ότι δανείστηκαν από φίλους για να τελειώσουν το ΚΑΤΕΕ της κακιάς ώρας.



• Ότι έγινε ρεφενές στο σόι, για να τελειώσουν το στρατιωτικό.



• Έχουν αφαιρέσει από την μνήμη τους, ότι φίλησαν κατουρημένες ποδιές, για να αναλάβουν την αρχοντοκαρέκλα τους στο Δημόσιο ή για να πάρουν την αδειούλα για το μαγαζάκι τους, ή ακόμα την προσληψούλα στη θέση του μικρομέγαλου στελέχους στην επιχείρηση τροφίμων η στο εργοστάσιο του φίλου του κυρίου βολευτή.

Το θυμόμαστε όμως εμείς!

Και υπάρχει πάντοτε η άλλη πλευρά:

Δεν έχει σημασία που μπαίνετε στην τράπεζα κοιτάζοντας με απαξιωτικό ύφος.

Δεν έχει σημασία, που βάζετε στην ουρά τον απλό κόσμο, εκφράζοντας κατ αυτόν τον τρόπο το μίσος για την καταγωγή σας.

Δεν έχει σημασία που χαίρεστε πιο πολύ " όχι ότι τα δικά σας παιδιά μπορούν να πάνε στα Αγγλικά, αλλά ότι κάποιων άλλων όχι".

Δεν έχει σημασία το εξοχικό και το καινούριο αυτοκίνητό σας.

Όταν δεν είστε άνθρωποι, αλλά ανθρωπάκια, δεν έχει καμιά σημασία.

Κάτι τέτοιες στιγμές, όταν συναντιέμαι μαζί σας, χαίρομαι που νιώθω ότι είναι καλύτερο να είσαι μυρμήγκι. Χίλιες φορές μυρμήγκι παρά ανθρωπάκι.

Αρχισαν να τα μαζεύουν...

Λογοκρίνουν τώρα και τις βαρυσήμαντες ανακοινώσεις που οι ίδιοι διατυπώνουν.

Εξαφανίστηκε η συνέχεια περί διασφαλισμένων
50.000.000... για τα μεγάλα έργα κλπ...

Ενώ αναφέρότανε στην γραμμιτζίδικη ανακοίνωση τι θα γίνει και μέχρι πότε και ποιός θα το καταβάλλει, τώρα έμειναν κουτσές δυό σειρούλες πανηγυρικές και μετά...

τελίτσες -τελίτσες,

(για να εξαφανίζονται σιγά σιγά τα χρονοδιαγράμματα και οι άλλες λεπτομέρειες)

Δηλαδή, κάτι σαν τα χρονοδιαγράμματα κατασκευής του ΜΕΤΡΟ ας πούμε.
Έτσι. Πρώτα, εξαφανίζεις το χρόνο που προσδιόρισες. Μετά, αφού τοποθετησεις πιο μαλακά τα χρονοδιαγράμματα, αποκαλύπτεις ότι υπάρχουν και ορισμένα θέματα με την διασφάλιση και την ροή των πόρων. Και μετά, ενώ ο χρόνος κυλάει, έρχονται οι εκλογές. Τότε πολύ απλά, λές: "Ψηφίστε με για να τα κάνω".

Δείτε το κουτσούρεμα της ανακοίνωσης στο Korydallos.gr, όπως το αντιγράψαμε πριν λίγο.
(Κλικ στην εικόνα)

Να μην μπερδεύουμε την βούρτσα με...

Η αυτονόητη απόρριψη της βίας, δεν επιτρέπει απαράδεκτους συμψηφισμούς. Εκ του πονηρού οι εξομοιώσεις!









link foto
Απολογία ενός ψευτοδημοκράτη μπλόγκερ
Στις 18 Δεκεμβρίου έλαβα ένα chain-mail με τη γνωστή πλέον ιστορία του αστυνομικού Παναγιώτη Τομαρά, που είχε ξυλοκοπηθεί πέρισυ το καλοκαίρι σε συναυλία στο Ελληνικό, και που τάχα "έσβησε αθόρυβα" εκείνες τις μέρες. Το mail ξεκινούσε με κάτι δακρύβρεχτα του τύπου "δεν ανήκε στη γενιά των 700 ευρώ, γιατί έβγαζε 750" και κατέληγε με την επωδό:"Γι' αυτό το γεγονός όμως, κανένας δημοσιογράφος δε θα φωνάξει, κανένα μίντια δε θα γράψει αράδες, κανένας ψευτοδημοκράτης μπλογκερ δε θα αναρτήσει έστω και μία γραμμή".Η ιστορία αποδείχτηκε μούσι πολύ γρήγορα, μια που ο Παναγιώτης Τομαράς συμβαίνει να ζει ο άνθρωπος, κι έτσι τα ποντίκια που κυκλοφόρησαν το συγκεκριμένο mail γύρισαν στις τρύπες τους χωρίς να έρθουν να ζητήσουν τα ρέστα. Από προχτές ωστόσο, με αφορμή τη δολοφονική απόπειρα κατά των αντρών των ΜΑΤ στα Εξάρχεια, πήραν θάρρος και ξαναβγήκαν στο σεργιάνι.Λίγο με νοιάζει για τα ποντίκια, αλλά η κουτοπόνηρη αυτή συλλογιστική τους έγινε γρήγορα του συρμού στον δημόσιο λόγο, αναπαράγεται από τα μήντια και από τους πολιτικούς, και δυστυχώς βρίσκει ευήκοον ους και σε καλοπροαίρετους πολίτες, όπως φερ' ειπείν σε ορισμένους μπλόγκερ, που διάβασα τα παράπονά τους ότι τάχα η ευαισθησία μας έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά.Λοιπόν, δεν μου πέφτει λόγος να ασχοληθώ με την ευαισθησία κανενός άλλου, αλλά νομίζω ότι οφείλω να δικαιολογήσω γιατί η δική μου ευαισθησία έχει πράγματι δύο μέτρα και δύο σταθμά, και ποια είναι αυτά.Η συλλογιστική αυτή της τάχα διπρόσωπης ευαισθησίας στηρίζεται στην παραδοχή ότι τα δύο περιστατικά, η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και η δολοφονική απόπειρα κατά του Διαμαντή Μαντζούνη, είναι πάνω κάτω όμοια ή έστω ανάλογα. Η παραδοχή αυτή είναι εντελώς λανθασμένη: οι διαφορές μεταξύ των δύο περιστατικών είναι τόσο μεγάλες, που οι όποιες ομοιότητές τους καθίστανται αυτομάτως εντελώς δευτερεύουσες.Και δεν μιλάω καν για την πραγματική διαφορά, ότι στη μία περίπτωση έχουμε έναν 15χρονο μαθητή αμετάκλητα νεκρό ενώ στην άλλη όχι (και να ευχηθώ εδώ με κάθε ειλικρίνεια ο 21χρονος αστυνομικός να διαφύγει οριστικά τον κίνδυνο).Η βασική διαφορά είναι άλλη. Ο θύτης του πρώτου περιστατικού, ο ειδικός φρουρός Επ. Κορκονέας, δεν είναι "ένας εργαζόμενος όπως όλοι μας, και χαμηλόμισθος μάλιστα", κατά την περιγραφή των ποντικών. Είναι, όπως και κάθε αστυνομικό όργανο, ένας φορέας εξουσίας. Και όχι όποιας όποιας εξουσίας, αλλά της απεχθέστερης όλων, της εξουσίας να ασκεί φυσική βία και μάλιστα νόμιμη και μονοπωλιακού χαρακτήρα (κατά τον ορισμό του Max Weber για το Κράτος). Την εξουσία αυτή δεν τη βρίσκει ο κάθε αστυνομικός να φυτρώνει στο χωράφι του παππού του. Η εξουσία αυτή, όπως και κάθε άλλη εξουσία, πηγάζει από τον ελληνικό λαό, υπάρχει υπέρ αυτού και ασκείται πάντοτε για να τον υπηρετεί. Τον ελληνικό λαό. Εσένα κι εμένα, δηλαδή.Που παναπεί ότι έχουμε όχι μόνο δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση να ζητάμε τον λόγο για το πώς ασκείται αυτή η εξουσία. Έχουμε όχι μόνο δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση να διαμαρτυρόμαστε έντονα για κάθε κατάχρηση αυτής της εξουσίας, γιατί η εξουσία αυτή μας ανήκει, αυτός που την ασκεί την ασκεί στο όνομά μας, και σε μας οφείλει να λογοδοτήσει. Και η υποχρέωσή μας αυτή πολλαπλασιάζεται όταν διαπιστώνουμε ότι δεν πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό, όπως θέλουν ορισμένοι να το παρουσιάζουν, παρά για ένα ακόμα σε μια μακρά σειρά παρόμοιων περιστατικών αστυνομικής αυθαιρεσίας, που αποτελούν απότοκο της κυριαρχίας μιας συγκεκριμένης νοοτροπίας, ατιμωρησίας και διαφυγής από κάθε έλεγχο."Γιατί γινόμαστε στόχος;", αναρωτήθηκε προχτές ο γενικός γραμματέας της Ένωσης Αστυνομικών Αττικής, Σπήλιος Κρικέτος (εννοώντας από την κοινωνία και όχι από τους τρομοκράτες, να εξηγούμαστε). Ας ψάξει την απάντηση στα αραχνιασμένα συρτάρια της υπηρεσίας του όπου έχουν θαφτεί δεκάδες ΕΔΕ. Δεν υπάρχει κανένα πάνδημο μίσος κατά της αστυνομίας γενικά, δεν έγιναν ξαφνικά αντιεξουσιαστές όλοι οι Έλληνες και ανακάλυψαν εν έτει 2008 ότι δεν γουστάρουν την αστυνομία. Υπάρχει δικαιολογημένη οργή για συγκεκριμένες πρακτικές και συγκεκριμένες νοοτροπίες, εκδήλωση των οποίων -ακραία μεν, αλλά πάντως εκδήλωση- υπήρξε και η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.Κατά συνέπεια, όταν ο θύτης του εγκλήματος είναι αστυνομικός, η ευαισθησία μας δεν μπορεί να μπαίνει στο ζύγι: οφείλει να είναι αυξημένη σε υπερθετικό βαθμό, γιατί αυτό επιβάλλει στους πολίτες το καθήκον συμμετοχής στα κοινά μιας δημοκρατίας -με όλα τα κουσούρια της, όπως είναι η δική μας.Κι όταν ο αστυνομικός είναι το θύμα; Δεν πρέπει να μας περισσέψει και γι' αυτόν τόση δα ευαισθησία; θα αναρωτηθεί κανείς. Ασφαλώς και πρέπει. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση ο θύτης του εγκλήματος, είτε λέγεται "Επαναστατικός Αγώνας" (my ass) είτε όπως αλλιώς, δεν εκπροσωπεί την κοινωνία, όπως αντίθετα κάνει ο αστυνομικός κατά την εκτέλεση της υπηρεσίας του. Εξ ορισμού ο τρομοκράτης κινείται στο περιθώριο της κοινωνίας και ερήμην αυτής. Οπότε τι να κάνουμε; Να καταδικάσουμε την τρομοκρατία -"απροκάλυπτα", κατά την μπουρδολογική και κενή νοήματος διατύπωση του Δημάρχου μας κ. Κακλαμάνη; Να το κάνουμε. Θεωρώ πάντως κάτι τέτοιο λίγο εκ του περισσού, όταν μιλάμε για ανθρώπους που έχουν συνειδητά επιλέξει σαν όπλο τους τον Λόγο και όχι τα καλάσνικοφ, όπως οι μπλόγκερ.Πιστεύω ότι καθήκον του κάθε πολίτη είναι να παίρνει τις αποστάσεις του από το ανθρώπινο δράμα, που, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, αφορά μόνο τους οικείους του εκάστοτε θύματος, αυτούς δηλαδή που κλαίνε γύρω από τον τάφο του ή ξαγρυπνούν στο προσκέφαλό του, και να βλέπει στα σωστά της μέτρα την πολιτική διάσταση κάθε γεγονότος. Αν θεωρούμε ότι η τρομοκρατία αποτελεί πραγματικό κίνδυνο για τη Δημοκρατία μας, τότε κατά τη γνώμη μου η μόνη απάντηση είναι αυτή που έδωσαν προ ετών οι πολίτες της Ισπανίας: έξω στους δρόμους. Να δηλώσουμε ότι το συμβολικό πεδίο των κοινωνικών αγώνων, οι δρόμοι της πόλης δηλαδή, ανήκει σε μας και δεν το παραχωρούμε στους τρομοκράτες. Το ακριβώς αντίθετο από αυτό που μας προτρέπει να κάνουμε ο κουτοπόνηρος Καρατζαφέρης και ο απίθανος Πλεύρης υιός. Από εκεί και πέρα, κάθε εξομοίωση ανόμοιων γεγονότων, κάθε συμψηφισμός, είναι εκ του πονηρού. Και επικίνδυνος.

http://xasodikis.blogspot.com/2009/01/blog-post.html

Αναδημοσίευση από το http://xasodikis.blogspot.com/

Οι φόνοι συνεχίζονται!

Καλή χρονιά